حرکت نسبی سطوح در تماس با هم فارغ از جنس سطوح، موجب ایجاد اصطکاک و خوردگی سطوح و مشکلات عدیده متفاوتی می گردد. لایه نازکی از روانکار با قرار گرفتن در میان سطوح اصطکاک را کاهش داده و حرکت را تسهیل می نماید.مفهوم روانکار به دورانی که بشر شروع به استفاده از ابزار نمود باز می گردد.
در حدود ۱۴۰۰ پیش از میلاد، از پیه گاو و چربی گوسفند برای روانکاری محور چرخهای گاریها بهره گیری می شده است. تجزیه مواد به دست آمده از آنها نشانگر آن است که مخلوطی از چربی و آهک برای ساخت روانکارهای پیشرفته تر بهره گیری می شده. هیچ گونه شواهدی در دست نیست که نشان دهد در آن زمان از روشهای علمی بهتری برای ساخت آنها مانند امروز بهره گیری می گردیده است.
تا آغازهای ۱۸۰۰میلادی ، از همان مواد کماکان برای روانکاری بهره گیری و بیشتر روغن و چربی های گیاهی و جانوری بوده است. .
در ۱۸۵۹میلادی ، سرهنگ “دریک” نخستین چاه نفت را حفاری و چهره جهان را تغییر داد. پس از آن تاریخ بیشتر روانکارهای مورد بهره گیری از مشتق های نفت خام، روانکارهای پایه معدنی، تهیه شد. با رشد صنایع شیمیایی نیز کاربرد روانکارهای پایه مصنوعی دوره تازه ای را به وجود آورد. و این آغاز ساخت روانکارهای صنعتی شد .
کوشش برای چیرگی بر نیروی اصطکاک عمری به تاریخ پیدایش بشر دارد. انسان همیشه سعی کرده تا بر این نیروی بازدارنده چیره شده، انرژی و هزینه های کمتری را برای به حرکت در آوردن چرخ های اقتصادی خود صرف کند. که این تلاش ها در طول تاریخ موجب به وجود آمدن روانکارهای صنعتی (از جمله گریس ، روغن موتور ، روغن ترمز ، روغن هیدرولیک و … ) شد .
