ما به دنبال جایگزین کردن گریس کمپلکس لیتیم با گریس پلی اوره برای روانکاری انواع ماشین آلات هستیم. درصورت یکسان بودن تمام پارامترها، استفاده از گریس پلی اوره چه مزایا و معایبی نسبت به گریس کمپلکس لیتیم دارد؟
درمقایسهی گریس پلی اوره با گریس کمپلکس لیتیم باید توجه داشت که بزرگترین مشکل غلیظکننده های پلی اوره، ناسازگاری بالای آنها است. این ناسازگاری می تواند باعث سفت یا نرم شدن گریس شود. نرم شدن گریس مشکلات مختلفی، مانند عدم روانکاری مناسب غلتکها، را همراه دارد. بنابراین، برای روانکاری مناسب باید از گریس اضافی برای جایگزین کردن این مخلوط ناسازگار استفاده شود. سختشدن گریس نیز مانع جریان یافتن گریس به داخل حفره یاتاقان میشود و میتواند مشکلات بدتری را ایجاد کند.
با این حال، غلیظکنندههای پلیاوره مزایایی نیز نسبت به غلیظکنندههای لیتیمی دارند. این گریس ها دمای کاری بالا، خواص ضداکسایشی ماندگار، پایداری حرارتی بالا و خواص تخلیه پایینی دارند. نقطه سقوط این گریسها حدود ºC 270 است. علاوه بر این، بر خلاف گریس های لیتیمی، در فرمولاسیون آنها از غلیظکنندههای صابون فلزی (که پس از مصرف رسوب مرطوب به جا میگذارند) استفاده نمی شود، بنابراین معمولا این گریسها برای روانکاری موتورهای الکتریکی ترجیح داده می شوند. بطور کلی، عمر کاری گریسهای پلیاوره سه تا پنج برابر بیشتر از گریسهای لیتیمی است.
از طرف دیگر، کمپلکس لیتیم متداولترین غلیظکننده در بازار است و حدود ۶۰ درصد گریسهای موجود در آمریکای شمالی بر پایهی این کمپلکس ساخته میشوند. طبق آمار، غلیظکنندههای کمپلکس لیتیم با غلیظکنندههای بسیار متنوعی سازگاری دارند. این غلیظکنندهها در ساخت اکثر تجهیزات نیز به کار میروند. گریسهای کمپلکس لیتیم معمولا دارای پایداری خوب، خواص دمای بالا و خواص ضدآب هستند.
گریسهای پلیاوره و کمپلکس لیتیم مزایا و معایب خود را دارند، بنابراین، هنگام انتخاب نوع گریس، ابتدا باید سازگاری و گرانروی آن بررسی شود. غلیظکنندههای پلیاوره برای محیط های مرطوب و کاربردهایی که در آنها عمر کاری بیشتری از گریس انتظار میرود، مناسب هستند. برای افزایش عمر کاری و اعتمادپذیری تجهیزات میتوان از افزودنیهای فشار بالا (EP) و ضداکسایش استفاده کرد. بنابراین، نوع غلیظکننده پایه باید بر اساس خواص مدنظر و نوع کاربرد گریس استفاده شود.
