روغن پایه
روغن پایه:
روغن پایه به روغنی گفته میشود که به عنوان یک پایه برای روانکار محسوب میشود. پس از اضافه کردن مواد افزودنی به روغن پایه، روانکار نهایی به دست می آید. روغن ها از لحاظ حجمی مهم ترین جزء تشکیل دهنده روانکارها می باشند واز لحاظ وزنی به طور متوسط بیش از %۹۵ فرمولاسیون یک روانکار را تشکیل می دهند. بخش عمده ای از روغن پایه های مورد استفاده در تولید روانکارها از منابع نفتی به دست می آید، صنعت روغن پایه به عنوان قسمتی از صنایع نفت به شمار می رود.
انواع روغن پایه های معدنی:
روغن پارافینیک:
امروزه بیشتر روانکارهای مورد استفاده در ماشین آلات از روغن های پارافینک ساخته می شوند. روغن های پارافینک، هیدروکربن های سیر شده ای هستند که از به هم پیوستن هیدروژن و کربن های سیرشده ای هستند که از بهم پیوستن هیدروژن و کربن تشکیل شده اند. این روغن ها را هیدروکربن های نرمال و هیدرو کربن های ایزو تشکیل می دهند. ممکن است در ساختمان این روغن ها مقادیر روغن های نفتنیک نیز وجود داشته باشد. مولکول پارافینک می تواند در دما پایین تشکیل کریستال های واکس بدهد.
در مقایسه با روغن نفتنیک، روغن پارافینیک دارای خواص زیر هستند:
- مقاومت بالا در مقابل اکسید شدن
- نقطهی ریزش بالاتر
- شاخص گرانروی بالاتر
- فراریت کم و در نتیجه نقطهی اشتعال بالا
- وزن مخصوص پایین
روغن نفتنیک:
روغن نفتنیک، هیدروکربنهای حلقوی سیرشدهی یک یا چند حلقهای بوده و هر حلقه میتواند دارای ۵ تا ۶ کربن باشد.
این روغنها در مقایسه با روغنهای پارافینیک دارای خواص زیر هستند:
- مقاومت نه چندان خوب در مقابل اکسیدشدن
- نقطهی ریزش پایینتر به دلیل نداشتن واکس
- شاخص گرانروی پایینتر
- فراریت بالاتر و در نتیجه نقطهی اشتعال پایینتر
- چگالی نسبی بالاتر
- خاصیت حلکنندگی بهتر
