مشخصات فیزیکی روغن تراسفورماتور:
کشش سطحی
کشش سطحی بین آب و روغن راهی برای اندازه گیری میزان نیروی جاذبه مولکولی بین آب و روغن است که واحد آن میلی‌نیوتون بر متر است. کشش سطحی پارامتری مفیدی برای تعیین وجود ترکیبات آلاینده دو قطبی که سبب تخریب روغن می‌شوند، است. روغن ترانس خوب باید کشش سطحی بالایی داشته باشد.
ویسکوزیته
گرانروی (ویسکوزیته) روغن عبارت است از مقاومت در برابر جریان یافتن روغن در شرایط عادی. مقاومت در برابر جریان روغن به منزله از کار افتادن سیستم گردش روغن و فرآیند خنک کنندگی ترانسفورماتور است. بنابراین روغن ترانس خوب باید دارای ویسکوزیته پایین باشد، تا خللی در کارکرد سیستم خنک کننده ترانسفورماتور ایجاد نکند. نکته مهم دیگر این است که در صورت کاهش دما میزان افزایش ویسکوزیته روغن بسیار کم باشد چرا که با کاهش دما، میزان ویسکوزیته هر مایعی افزایش می‌یابد.
نقطه اشتعال
دمای نقطه اشتعال، دمایی است که بخار روغن ترانس به حدی می‌رسد که در صورت ترکیب شدن با هوا می‌تواند ترکیبی قابل اشتعال ایجاد کند. این پارامتر به شدت برای حفظ ایمنی ترانس حیاتی است چرا که احتمال آتش گرفتن ترانس را مشخص می‌کند. پس انتظار می‌رود که دمای نقطه اشتعال روغن ترانس به حد قابل قبولی بالا باشد. کمینه این دما در حدود 140 درجه سانتی‌گراد تعریف شده است.
نقطه ریزش
کمترین دمایی که در آن دما روغن شروع به جاری شدن می‌کند را دمای نقطه ریزش می‌نامند. این پارامتر در مکان‌هایی با هوای سرد بسیار حائز اهمیت است. اگر دمای روغن به کمتر از دمای نقطه ریزش کاهش پیدا کند، ترانسفورماتور قابلیت انتقال حرارت خود به واسطه همرفت با روغن را از دست خواهد داد. روغن‌های ترانسی که پایه پارافینی دارند، در مقایسه با روغن‌هایی که پایه نفتا دارند، دارای مقادیر بالاتری از نقطه ریزش هستند. دمای نقطه ریزش ارتباط مستقیمی با موم موجود در روغن دارد. هر چه واکس (موم) موجود در روغن بیشتر باشد، دمای نقطه ریزش آن بالاتر خواهد بود.
