گریس ها
از کلمهي لاتين کراسوس به معني چربي گرفته شده است. طبق تعريف انجمن ملي گريسهاي روانکار (NLGI)، گريسها محصولات جامد يا نيمهجامدي هستند که از متفرقشدن يک عامل سفتکننده در يک مايع روانکننده حاصل ميشوند و معمولا شامل مواد اضافي ديگري که خواص ويژهاي به گريسها ميبخشند، ميباشند. مادهي سفت کننده نقش حامل روغن را برعهده دارد و روغن را در انجام عمل روانکاري ياری می کند و بنابراين فرق اصلي گريسها با روغنها در وجود مادهي سفت کننده است. مشخصات و کيفيت گريس به نوع و مقدار مادهي سفت کننده، مواد افزودني و مشخصات روغن پايه و همچنين فرآيند توليد آن بستگي دارد.
گریس ها جزء معروف ترین روانکارها هستند که نه مایع و نه جامدند. گریس ها از یک روغن پایه معدنی یا سنتزی و یک سفت کننده به دست می آیند. در مواردی که روانکاری با روانکارهای مایع مشکل بوده و امکان روانکاری مجدد دارای محدودیت می باشد، این نوع روانکارها کاربد فروانی خواهند داشت.
روانکارهای جامد
این نوع روانکارها برای کار در شرایط به خصوص مثلا بار زیاد و یا حرارت بالا و مکان هایی مثل راکتورهای هسته ای که در برابر اشعه های رادیو اکتیو قرار دارند استفاده می شوند. مقاوم بودن در حالت خلا، فراریت کم، درجه حرارت های بالا و همچنین در برابر انرژی های ناشی از تابش مواد رادیو اکتیو از مهم ترین خواص یک روانکار است و روانکار های جامد دارای این خصوصیات هستند.
گرافیت، مولیبونیوم دی سولفید، بور نیترید، تنگستن دی سولفیدو برخی مواد آلی جامد مثل فتالو سیانین و تترا فلوئور و اتیلن، میکا، تالک و غیره از انواع روانکارهای جامد هستند که در این بین گرافیت و مولیبونیوم دی سولفید، بیشترین کاربرد را دارند.
