روانکارهای صنعتی به دو صورت روغن و گریس تولید می شوند. این دو نوع روانکار که از خانوداه های متفاوتی هستند، نسبت به یکدیگر مزایا و معادلیابی دارند که آگاهی از آنها در دید ما نسبت به آنها تاثیر گذاشته و در تصمیم گیری ما در خصوص روانکارها کمک خواهد کرد.
روغن ها که عمومی ترین و پر مصرف ترین نوع روانکارها هستند. ساختاری سیال گونه دارند و در دسته بندی فیزیکی در فاز مایع قرار می گیرند. روش تولید آنها بطور معمول اختلاط یک روغن پایه با یک بسته ماده افزودنی و یا گروهی از افزودنی ها است که در نهایت یک محصول خاص را بدست می دهد.
گریس ها در واقع ترکیبات نیمه جامد هستند که از فرایند پخت در دما و فشار مشخص با استفاده از ماده افزودنی، روغن پایه و پایه صابونی بدست می آیند.
هر دو گروه بالا روانکار هستند و برای منظور مشابهی استفاده می شوند و وظایفی مانند کاهش اصطکاک، جلوگیری از زنگ زدگی و خوردگی و محافظت از اجزای سیستم از خصوصیات تمام روانکارها به حساب می رود. ولی تفاوتهای مشخصی دارند که در زیر به آنها می پردازیم:
یکی از خصوصیات مهم روغن ها پس از روانکاری، انتقال حرارت است و این به دلیل ماهیت سیال گونه آن است که اجازه انتقال حرارت را می دهد ، در حالیکه این خصوصیت در گریس ها به دلیل غیرسیال بودن قابل انتظار نیست.
خصوصیت دیگری که در روغن ها ، بخصوص در روغن های موتور مورد توجه است، خصوصیت پاک کنندگی و پراکنده کنندگی است که این نیز از عهده یک گریس بر نخواهد آمد.
همچنین به دلیل ماهیت نیمه جامد گریس ، این نوع روانکار در محل هایی که فاصله بین قطعات بسیار کم باشد امکان نفوذ نداشته و قابل استفاده نیست.
در نقاطی مانند مانند یاتاقان چرخ ماشین و بسیاری از تجهیزاتی که شرایط مشابه دارند ، استفاده از روغن امکان پذیر نیست. اینجاست که گریس به واسطه ماهیت نیمه جامد خود از محل روانکاری خارج نشده و نشتی ایجاد نمی کند و می تواند بهترین گزینه پیش رو باشد. همچنین گریس در کنار روانکاری در مکانهای ویژه امکان آب بندی و جلوگیری از ورود آلودگی به محل روانکاری را نیز دارد.
مقایسه کاربرد گریس با روغن:
۱- گریسها دستگاهها را در زمان کارکرد خنک نمی کنند.
۲- روغنها به سهولت در مجاری دستگاهها نفوذ پیدا می کنند ولی این مسئله برای گریسها یک نقطه ضعف است.
۳- روغنها از نظر نگهداری در انبارها مزایای بهتری دارند.
